Kawaii
Door: Sander en Laura
Blijf op de hoogte en volg Sander en Laura
12 April 2012 | Japan, Takayama
Zo, ons eerste nachtje in een ryokan, een traditionele Japanse accommodatie, is achter de rug. De tweede staat alweer voor de deur zelfs. Het slapen op een matje op de grond was wel even wennen, maar daarover straks meer. Eerst eens even verder met waar we gebleven waren…
Zondag zijn we de dag begonnen met het kijken naar kersenbloesembomen. Eigenlijk wilden we in de buurt van Yoyogi Koen (een park) ontbijten, maar het tentje wat wij op het oog hadden was nergens te vinden, dus haalden we wat obscure Japanse snackjes in het park. Een combi van noodles, omelet, tortilla en wat sla, bijvoorbeeld. Heel Tokyo en alle expats van de stad hadden zich hier verzameld om te picknicken onder de bomen. Afgeladen was het!
Vervolgens gingen we cultureel doen in de naastgelegen Meiji Jingu – een heiligdom in een bosrijk en heuvelachtig landschap. En dat midden in de stad. Heel relaxed was dat.
Een heel stuk minder relaxed was onze volgende bestemming: Shinjuku. De drukste wijk van Tokyo. En dat is niet overdreven! We wilden naar Shinjuku Gyoen, een park dat een klein stukje lopen van het station af ligt. Misschien dat het vijfhonderd meter is. En misschien dat er vijfhonderdduizend Japanners samen met ons datzelfde idee hadden. Voetje voor voetje schuifelden we van stoplicht naar stoplicht. Dit was echt belachelijk druk! Maar alles verloopt heel rustig en beheerst, niemand loopt te dringen of te duwen, dus eigenlijk is het helemaal geen probleem. In dat park kwamen we wel, al was dat niet zo snel :)
Eenmaal daar, bleek dat het echt wel de moeite was om er naartoe te schuifelen. Mooie bloesembomen en een combi van een Japanse, een Franse en Engelse tuin. Lekker in rondgestruind dus, tot het park dicht gingen en die half miljoen mensen weer terug naar het station moesten…
Wij brachten nog een snel bezoekje aan een uitzichtpunt op de 45ste verdieping van een overheidsgebouw voor een spectaculair uitzicht over de stad. Eenmaal weer terug op vaste grond besloten we om eens een kijkje te nemen in de kelder van een warenhuis naast het station. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar in Japan zitten daar restaurantjes. Weer lekker Japans gegeten dus :)
Maandag ging onze railpass in, dus daar gingen we meteen eens even goed gebruik van maken. Op naar Nikko, een stadje met een tempelcomplex wat op de Wereld Erfgoedlijst staat. En inderdaad, in Japan doen ze niet aan tweede paasdag, dus het was er best rustig. Dat was weer eens iets anders voor de afwisseling.
Voor het authentieke vakantiegevoel hadden ze er zowaar tempels waarbij eindelijk je schoenen uitmoesten (in Thailand en Bhutan deden we niet anders) en het rook er zo lekker boeddhistisch naar wierook, dus we waren helemaal in ons element :D Zeker na die overheerlijke lunch van yuba-ryori een gerecht kenmerkend voor die streek. Bestaat uit melkachtige, dunne reepjes tofu in een rolletje. Jummmm!
Na dit culturele en gastronomische feestje hadden wij besloten dat het tijd was voor natuur. We wilden naar een meer met een waterval wat vijftig minuutjes met de bus verderop was. Helaas bleek de bus een touringcar te zijn waarbij de chauffeur niet even het bagagehok opendeed en wij dus met de kinderwagen de bus zelf in moesten. Nou, je kon je wel voorstellen hoe makkelijk dat was…
En wat bleek toen we eenmaal op de plaats van bestemming waren? Dat de sneeuw nog metershoog langs de kant van de weg opgestapeld lag! :O Er stond een ijskoude poolwind die niet zou misstaan in Alaska en zo op het eerste gezicht leek het ook wel of we daar terecht gekomen waren. Echt wel apart was dat.
Gelukkig was de waterval erg mooi. En zoals dat in Japan gaat, hoefden we daar voor niet twee uur door onherbergzaam gebied te wandelen, maar stapten we in een lift die ons in een minuutje honderd meter een rots in liet zakken waardoor we het natuurwonder van onder af konden aanschouwen. Mooi! En toen snel weer de bus in en opwarmen. Brrr…
En zoals dat gaat, werd het ook weer tijd om ons hotel in Tokyo te verlaten en verder te reizen naar onze volgende bestemming: Hakone. Een plaatsje aan een meer met uitzicht op Mount Fuji.
Alle bagage weer ingepakt en toen met de lokale trein, de shinkansen (zo’n hele snelle) en de bus de bergen in gereisd. Onderweg werd het weer steeds beter (not) en tegen de tijd dat we in Hakone arriveerden, druppelde het zowaar een beetje. En Mount Fuji was natuurlijk in een heerlijk dik wolkendek verdwenen. Geen tijd echter om daar lang over te treuren, aangezien we hier maar één nachtje zouden zijn. Snel de omgeving verkennen dus!
Met Merijn in de draagdoek namen we de bus naar een lokaal stationnetje om daar een bergtreintje te nemen. Mooie tocht met uitzicht over de vallei. Eenmaal boven aangekomen bij het eindpunt (Gora) wilden we eigenlijk verder met een bus naar een ander plaatsje, maar de betreffende bus bleek pas over drie kwartier te vertrekken. En aangezien het al tegen de avond liep, ging dat ‘m dus niet worden. Dan maar een klein stukje met de tandradbaan naar het park van Gora, ook leuk. Tenminste, als het park niet net voor onze neus zijn deuren zou sluiten… Fijn!
Ach ja, dan maar terug naar ’t hotel en lekker slapen.
De volgende ochtend bleek Mount Fuji nog steeds onzichtbaar te zijn. Nu goot het namelijk van de regen, dus tot zo ver onze poging om Japans heilige berg te aanschouwen. En wij troffen een buschauffeur die even chagrijnig was als het weer – hij vertikte het namelijk om zijn achterste deuren open te doen om ons met de kinderwagen en koffers binnen te laten. En bedankt… Verder misten we onze trein, bleek de trein later er twee keer zo lang over te doen en bleef het maar regenen.
In Nagoya, waar we onze overstap hadden, keken we wat rond in een gigantisch warenhuis op het station en dwaalden we door kelders met etenswaren en over verdiepingen met restaurantjes. Lekker gegeten bij de Indiër :) Maar ja, toen weer terug naar de trein. Dat was nog niet makkelijk, want die route verliep via drie verschillende liften waarvan de laatste er zeker wel een kwartier overdeed om ons op de goede verdieping af te zetten :O Dus je raadt het al: weer de trein gemist…
De volgende ging pas twee uur later, maar gelukkig haalden we die wel en rond half negen ’s avonds kwamen we dan toch in Takayama bij onze ryokan aan.
De ryokan-man keek wel even benauwd toen-ie de kinderwagen zag, want je mag namelijk niet binnen op je schoenen, dus laat staan met zo’n modderig ding. Gelukkig konden we ‘m gewoon bij de entree laten staan en verwisselden we onze wandelschoenen voor de rode pantoffeltjes van hier. Inchecken en daar was onze kamer dan: matjes op de vloer, stoeltjes op de vloer, een stookplaats in de vloer… Apart! En dat alles onder bereik van de grijpgrage handjes van Merijn… Goed opletten dus.
De matjes bleken best goed te liggen (tikkie hard) en eigenlijk waren ze net iets te kort, maar dat hoort natuurlijk bij het authentieke Japan-gevoel (sommige plafonds komen ook wel eng dichtbij en het kan ineens voorkomen dat een deurklink zich net iets boven je knieën bevindt). Dus helemaal fris en fruitig stonden we op, hezen Merijn in de draagdoek en gingen op pad. Eerst naar de twee ochtendmarktjes die eerlijk gezegd niet veel voorstelden. Hoewel de bosjes rode peper die ze hier verkopen als boeketjes best leuk zijn om te fotograferen ;)
Takayama staat bekent om zijn oude huizen met winkeltjes en sake-brouwerijen. Het ligt in de Japanse Alpen en de grootste meevaller van de dag was dat het weer heerlijk weer was na al die regen van gister. Zon en 23 graden, zo willen wij het de rest van de vakantie ook wel :)
We besloten een route te wandelen die ons langs heel veel verschillende tempeltjes bracht. Er was bijna niemand, maar ze zagen er niet uit of je even binnen mocht kijken, dus dat was wel jammer. Het tempel-gevoel mist toch nog wel een beetje hier, hoeveel ze er ook hebben. Wel was het een errug mooie wandeling en ondanks dat we halverwege op een berg de route kwijt waren was het fijn om lekker rond te struinen. Heerlijk relaxed dagje zo!
Ook nog even Japanse baby-melk (een felgekleurde ton met alleen maar kanji – Japanse tekens – erop) voor Merijn gekocht. Die krijgt trouwens volop aandacht hier. Hordes Japanse vrouwen (en mannen) draaien zich spontaan om als we langs komen, zwaaien naar ‘m, lachen naar ‘m, raken hem aan en roepen ‘kawaii!’. Wat zo veel als schattig betekent. En dat is-ie natuurlijk ook :D
Morgen nemen we de bus naar Shirakawa-go. Daar verblijven we één nachtje in een oude boerderij, dus dat wordt weer zeer rustiek :)
De fotomap is aangevuld met een paar nieuwe plaatjes. Binnenkort volgt hopelijk meer! https://picasaweb.google.com/sdongen/Japan2012?authkey=Gv1sRgCLenoNTXit71ggE#
Zondag zijn we de dag begonnen met het kijken naar kersenbloesembomen. Eigenlijk wilden we in de buurt van Yoyogi Koen (een park) ontbijten, maar het tentje wat wij op het oog hadden was nergens te vinden, dus haalden we wat obscure Japanse snackjes in het park. Een combi van noodles, omelet, tortilla en wat sla, bijvoorbeeld. Heel Tokyo en alle expats van de stad hadden zich hier verzameld om te picknicken onder de bomen. Afgeladen was het!
Vervolgens gingen we cultureel doen in de naastgelegen Meiji Jingu – een heiligdom in een bosrijk en heuvelachtig landschap. En dat midden in de stad. Heel relaxed was dat.
Een heel stuk minder relaxed was onze volgende bestemming: Shinjuku. De drukste wijk van Tokyo. En dat is niet overdreven! We wilden naar Shinjuku Gyoen, een park dat een klein stukje lopen van het station af ligt. Misschien dat het vijfhonderd meter is. En misschien dat er vijfhonderdduizend Japanners samen met ons datzelfde idee hadden. Voetje voor voetje schuifelden we van stoplicht naar stoplicht. Dit was echt belachelijk druk! Maar alles verloopt heel rustig en beheerst, niemand loopt te dringen of te duwen, dus eigenlijk is het helemaal geen probleem. In dat park kwamen we wel, al was dat niet zo snel :)
Eenmaal daar, bleek dat het echt wel de moeite was om er naartoe te schuifelen. Mooie bloesembomen en een combi van een Japanse, een Franse en Engelse tuin. Lekker in rondgestruind dus, tot het park dicht gingen en die half miljoen mensen weer terug naar het station moesten…
Wij brachten nog een snel bezoekje aan een uitzichtpunt op de 45ste verdieping van een overheidsgebouw voor een spectaculair uitzicht over de stad. Eenmaal weer terug op vaste grond besloten we om eens een kijkje te nemen in de kelder van een warenhuis naast het station. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar in Japan zitten daar restaurantjes. Weer lekker Japans gegeten dus :)
Maandag ging onze railpass in, dus daar gingen we meteen eens even goed gebruik van maken. Op naar Nikko, een stadje met een tempelcomplex wat op de Wereld Erfgoedlijst staat. En inderdaad, in Japan doen ze niet aan tweede paasdag, dus het was er best rustig. Dat was weer eens iets anders voor de afwisseling.
Voor het authentieke vakantiegevoel hadden ze er zowaar tempels waarbij eindelijk je schoenen uitmoesten (in Thailand en Bhutan deden we niet anders) en het rook er zo lekker boeddhistisch naar wierook, dus we waren helemaal in ons element :D Zeker na die overheerlijke lunch van yuba-ryori een gerecht kenmerkend voor die streek. Bestaat uit melkachtige, dunne reepjes tofu in een rolletje. Jummmm!
Na dit culturele en gastronomische feestje hadden wij besloten dat het tijd was voor natuur. We wilden naar een meer met een waterval wat vijftig minuutjes met de bus verderop was. Helaas bleek de bus een touringcar te zijn waarbij de chauffeur niet even het bagagehok opendeed en wij dus met de kinderwagen de bus zelf in moesten. Nou, je kon je wel voorstellen hoe makkelijk dat was…
En wat bleek toen we eenmaal op de plaats van bestemming waren? Dat de sneeuw nog metershoog langs de kant van de weg opgestapeld lag! :O Er stond een ijskoude poolwind die niet zou misstaan in Alaska en zo op het eerste gezicht leek het ook wel of we daar terecht gekomen waren. Echt wel apart was dat.
Gelukkig was de waterval erg mooi. En zoals dat in Japan gaat, hoefden we daar voor niet twee uur door onherbergzaam gebied te wandelen, maar stapten we in een lift die ons in een minuutje honderd meter een rots in liet zakken waardoor we het natuurwonder van onder af konden aanschouwen. Mooi! En toen snel weer de bus in en opwarmen. Brrr…
En zoals dat gaat, werd het ook weer tijd om ons hotel in Tokyo te verlaten en verder te reizen naar onze volgende bestemming: Hakone. Een plaatsje aan een meer met uitzicht op Mount Fuji.
Alle bagage weer ingepakt en toen met de lokale trein, de shinkansen (zo’n hele snelle) en de bus de bergen in gereisd. Onderweg werd het weer steeds beter (not) en tegen de tijd dat we in Hakone arriveerden, druppelde het zowaar een beetje. En Mount Fuji was natuurlijk in een heerlijk dik wolkendek verdwenen. Geen tijd echter om daar lang over te treuren, aangezien we hier maar één nachtje zouden zijn. Snel de omgeving verkennen dus!
Met Merijn in de draagdoek namen we de bus naar een lokaal stationnetje om daar een bergtreintje te nemen. Mooie tocht met uitzicht over de vallei. Eenmaal boven aangekomen bij het eindpunt (Gora) wilden we eigenlijk verder met een bus naar een ander plaatsje, maar de betreffende bus bleek pas over drie kwartier te vertrekken. En aangezien het al tegen de avond liep, ging dat ‘m dus niet worden. Dan maar een klein stukje met de tandradbaan naar het park van Gora, ook leuk. Tenminste, als het park niet net voor onze neus zijn deuren zou sluiten… Fijn!
Ach ja, dan maar terug naar ’t hotel en lekker slapen.
De volgende ochtend bleek Mount Fuji nog steeds onzichtbaar te zijn. Nu goot het namelijk van de regen, dus tot zo ver onze poging om Japans heilige berg te aanschouwen. En wij troffen een buschauffeur die even chagrijnig was als het weer – hij vertikte het namelijk om zijn achterste deuren open te doen om ons met de kinderwagen en koffers binnen te laten. En bedankt… Verder misten we onze trein, bleek de trein later er twee keer zo lang over te doen en bleef het maar regenen.
In Nagoya, waar we onze overstap hadden, keken we wat rond in een gigantisch warenhuis op het station en dwaalden we door kelders met etenswaren en over verdiepingen met restaurantjes. Lekker gegeten bij de Indiër :) Maar ja, toen weer terug naar de trein. Dat was nog niet makkelijk, want die route verliep via drie verschillende liften waarvan de laatste er zeker wel een kwartier overdeed om ons op de goede verdieping af te zetten :O Dus je raadt het al: weer de trein gemist…
De volgende ging pas twee uur later, maar gelukkig haalden we die wel en rond half negen ’s avonds kwamen we dan toch in Takayama bij onze ryokan aan.
De ryokan-man keek wel even benauwd toen-ie de kinderwagen zag, want je mag namelijk niet binnen op je schoenen, dus laat staan met zo’n modderig ding. Gelukkig konden we ‘m gewoon bij de entree laten staan en verwisselden we onze wandelschoenen voor de rode pantoffeltjes van hier. Inchecken en daar was onze kamer dan: matjes op de vloer, stoeltjes op de vloer, een stookplaats in de vloer… Apart! En dat alles onder bereik van de grijpgrage handjes van Merijn… Goed opletten dus.
De matjes bleken best goed te liggen (tikkie hard) en eigenlijk waren ze net iets te kort, maar dat hoort natuurlijk bij het authentieke Japan-gevoel (sommige plafonds komen ook wel eng dichtbij en het kan ineens voorkomen dat een deurklink zich net iets boven je knieën bevindt). Dus helemaal fris en fruitig stonden we op, hezen Merijn in de draagdoek en gingen op pad. Eerst naar de twee ochtendmarktjes die eerlijk gezegd niet veel voorstelden. Hoewel de bosjes rode peper die ze hier verkopen als boeketjes best leuk zijn om te fotograferen ;)
Takayama staat bekent om zijn oude huizen met winkeltjes en sake-brouwerijen. Het ligt in de Japanse Alpen en de grootste meevaller van de dag was dat het weer heerlijk weer was na al die regen van gister. Zon en 23 graden, zo willen wij het de rest van de vakantie ook wel :)
We besloten een route te wandelen die ons langs heel veel verschillende tempeltjes bracht. Er was bijna niemand, maar ze zagen er niet uit of je even binnen mocht kijken, dus dat was wel jammer. Het tempel-gevoel mist toch nog wel een beetje hier, hoeveel ze er ook hebben. Wel was het een errug mooie wandeling en ondanks dat we halverwege op een berg de route kwijt waren was het fijn om lekker rond te struinen. Heerlijk relaxed dagje zo!
Ook nog even Japanse baby-melk (een felgekleurde ton met alleen maar kanji – Japanse tekens – erop) voor Merijn gekocht. Die krijgt trouwens volop aandacht hier. Hordes Japanse vrouwen (en mannen) draaien zich spontaan om als we langs komen, zwaaien naar ‘m, lachen naar ‘m, raken hem aan en roepen ‘kawaii!’. Wat zo veel als schattig betekent. En dat is-ie natuurlijk ook :D
Morgen nemen we de bus naar Shirakawa-go. Daar verblijven we één nachtje in een oude boerderij, dus dat wordt weer zeer rustiek :)
De fotomap is aangevuld met een paar nieuwe plaatjes. Binnenkort volgt hopelijk meer! https://picasaweb.google.com/sdongen/Japan2012?authkey=Gv1sRgCLenoNTXit71ggE#
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
