Dobro Došli (ook al zijn we dan weer terug)

Jawel, jullie hadden nog een reisverslag te goed! Dus bij deze een beschrijving van onze avonturen op een (veel te hard) mountainbikezadel :)

Zaterdag 18 september
In alle vroegte naar het vliegveld van Düsseldorf. Anders dan dat de online check-in ons wilde doen geloven, vlogen we toch niet Business Class naar Split, maar lekker snel ging het wel. Binnen twee uurtjes was het ineens 30 graden om ons heen en zeiden de mensen Dobro Došli tegen ons (en kregen we een nieuwe stempel in ons paspoort!).
Wel moesten we geduldig afwachten tot de vlucht uit Engeland geland was. Normaal zouden we daar anderhalf uur op moeten wachten, maar natuurlijk hadden ze een uur vertraging… Jammer, want daardoor was er minder tijd over om Split te bekijken.
Ons reisgezelschap bleek trouwens wel een internationaal zootje te zijn, met mensen uit Engeland, Schotland, Canada, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. En wij dan – die als enige niet Engelstalig waren (en dat geeft mogelijkheden hoor, als je rustig met elkaar wil roddelen, eh overleggen over dingen).
’s Avonds na het eten namen we de boot naar het eiland Hvar. Hier sliepen we in het plaatsje Jelsa, maar helaas kwam er van slapen deze eerste nacht niet veel. De lokale scoutingclub (of wat het dan ook was) had het stukje strand onder ons raam uitgekozen als locatie voor het eindeloos kwelen, brullen en zingen van Kroatische levensliedjes. Fijn! Gelukkig stuurde de receptie er de politie op af nadat anderen van onze groep hadden geklaagd. Eindelijk rust…

Zondag 19 september
Uitslapen was er natuurlijk ook niet bij, want er moest gefietst worden! Daarvoor waren we immers naar Kroatië gekomen (of was het de blauwe zee, de ijsjes, het eten en de zon?). We kregen allemaal een heel stoere mountainbike en de pret kon beginnen!
Voor de mensen met Google Maps in hun hoofd (of op de computer): De route ging via de dorpjes Vrisnik, Svirce en Vrbanj over de heuvels naar Stari Grad. Hier stapten we in de bus die ons naar Hvar bracht. De fietspret was echter nog niet over, want een heuse bergetappe uit de Tour de France lag nog op ons te wachten. Of nou ja, de Tour de Croatia dan. Namelijk 10 kilometer tegen de berg op omhoog! Argh!
Sander ging als een speer, maar Laura besloot halverwege dat lopen toch echt sneller ging. Daarmee kom je immers ook boven. En eenmaal boven, kun je dan weer op je fietsje springen om heeeeel snel naar beneden te zoeven!
Eerst hadden we echter nog lunch in een restaurantje met een view. Maar wat zagen wij? Regenwolken! Wat begon het toch gigantisch hard te zeiken van de regen toen we daar zaten te lunchen op het semi-overdekte terras. Wij zagen onszelf dan ook niet in ons T-shirtje over het natte, gladde asfalt van de berg afglibberen, maar vonden de bus een veel beter idee. En er waren er meer die daar zo over dachten.
Niet de hele route gefietst dus, maar ziek worden op je eerste fietsdagje leek ons nog veel minder handig… En de terrasjes in het dorp riepen toen het eenmaal weer droog was (a)

Maandag 20 september
We gingen het eiland Hvar weer verlaten. Alle koffers verdwenen in de bus en de reizigers op de fiets. Eh, behalve Laura dan. En nog een paar anderen. De tocht begon namelijk met een andere tien kilometer tegen de berg op en zoals heel subtiel door de gids was gehint, konden we ‘maar beter in de bus gaan zitten, omdat er anders geen tijd voor de lunch was’. En bedankt.
Sander fietste natuurlijk wel op z’n dooie gemakkie omhoog (twee vingers in zijn neus enzo) en kwam als derde boven op de berg aan. Wow! (y)
De route van vandaag was 55 kilometer en liep van Jelsa helemaal naar het uiterste oostpuntje van het eiland: Sucuraj. Een geweldig mooie route onder een strakblauwe hemel en uitzichten naar alle kanten. Wacht maar tot we een paar foto’s online hebben!
In Sucuraj namen we de boot naar het vasteland. Eigenlijk was het de bedoeling dat we vervolgens een tweede boot naar het eiland Korcula zouden nemen, maar die was uit de vaart gehaald. Dus moesten we helemaal over land naar het dorpje Orebic om over te kunnen varen! En kijk maar weer eens op de kaart, dan kun je zien hoe belachelijk ver om dat was.
Positief puntje was wel dat we hierbij door Bosnië kwamen. Yay, weer een land waar we zijn geweest ;)

Dinsdag 21 september
Een vrije dag! Maar lui op onze reet gaan zitten? Nee, dat natuurlijk nooit. Dus gingen we met een bootje naar het Nationaal Park Mljet – een eilandje twee uur varen verderop. Tot groot ongenoegen van Sander, want de zee leek wel een wildwaterbaan. Gelukkig ging alles goed en konden wij op de fiets al snel koers zetten naar de andere kant van het Nationaal Park waar we gingen zwemmen :)
Wel wemelde het hier van de zeeëgels. Het zag er echt letterlijk zwart van, maar wij hadden gelukkig waterschoenen bij ons. Jaja, ervaren Kroatië-gangers he? Het water was wel steenkoud (en Sander is een zeehond, want die vond het lekker!), maar als we naar Kroatië gaan, moet er toch echt gezwommen worden. Al is dat voor sommigen van ons maar één keertje (a)
Bijtijds en op ons gemakje fietsten we weer terug naar het havenplaatsje Pomena om op tijd te lunchen voor we weer op de boot moesten. Het was immers niet de bedoeling dat er vissen werden gevoerd bij het terug varen! Maar ook dat ging allemaal goed en wij kunnen weer een Kroatisch Nationaal Park van ons lijstje afstrepen ;)

Woensdag 22 september
De bus bracht ons naar Vela Luka, een stadje aan de andere kant van het eiland. Via een onverhard weggetje gingen we door de wijngaarden en olijfbomen naar het dorpje Blato. Zooo mooi! En af en toe natuurlijk even stoppen om mee te helpen met de druivenoogst (a)
Na Blato kwam er een steile klim over een bergkam. Jemig, dat was weer flink zweten in de volle zon en zonder een zuchtje wind. Maar de beloning was natuurlijk wel groot als je eindelijk bovenaan was en weer naar beneden mocht. Weer tussen de olijfbomen en de wijngaarden door, langs Kroatische boertjes die de oogst aan het binnenhalen waren. Eén van de beste afdalingen van de vakantie! (Hmm, eigenlijk zijn alle afdalingen goed)
In het dorpje Smokvica stond de bus ons weer op te wachten om ons naar Pupnat te brengen voor de lunch. En even voor het educatieve gehalte (want wij steken heus wel iets op van onze vakanties): Pupnat is het oudste plaatsje van het eiland. Dat je het maar even weet. Bovendien hebben ze een superleuk restaurantje met lekker eten ;)
Hierna konden we kiezen om verder te fietsen naar Korcula of om in de bus te stappen. Dat laatste was aan te raden als je nog wat wilde zwemmen, dus niet veel later vonden wij onszelf terug in de bus.
Jammer alleen dat het water nog steeds zo verrekte koud was, maar tot Laura’s grote vreugde kwamen Andrew en Tracy ook zwemmen en kon ze lekker op de kant blijven zitten. Zo had Sander tenminste toch nog wat aanspraak. Of nou ja, aanspraak? Als je de hele tijd met de duikbril op je neus met je hoofd onder water zit om de lokale vissen-fauna te bekijken, praat je niet echt veel.

Donderdag 23 september
Het was tijd om het eilandleven weer om te ruilen voor dat van het vaste land. En eveneens was dit alweer onze laatste dag op de fiets! Dat ging wel snel.
Deze laatste tocht was op het schiereiland Pelješac. We begonnen bij een klooster in het binnenland waar oude nonnetjes druk bezig waren het stoepje van de kerk te vegen. Geen idee welke dorpjes we verder aandeden – die zijn niet eens meer terug te vinden op de kaart – maar we zetten in ieder geval koers richting de kust. Hierbij moesten we nog vierhonderd meter door een aardedonkere tunnel – het meest intensieve stukje van de vakantie. Je wilt immers ook niet in volle vaart tegen de muur aan smakken.
Aan de andere kant van de tunnel dook de kust echter op en vanaf daar ging het heuvelafwaarts naar beneden. Woooosh! Met zeventig kilometer per uur langs afgronden! Eh, maar we deden heel voorzichtig hoor, dat dan weer wel :) We zijn immers nog heel.
Onderweg aten we een ijsje in een dorpje en via een onverhard kustweggetje bereikten we uiteindelijk voor de laatste keer de bus die ons al op stond te wachten. Met onze zwemkleding, want hier was een heel mooi strandje. Is me dat eens een verfrissend einde van zo’n gave fietstocht!
Na de lunch in Mali Ston werden we uiteindelijk naar onze eindbestemming gebracht: Dubrovnik. Het hotel lag niet in de oude stad, maar op een soort van hotelstrip daarbuiten. Dat klinkt heel ongezellig, maar dat viel reuze mee. Bovendien waren we in een kwartiertje met het OV in de oude stad.

Vrijdag 24 september
Dubrovnik bij dag! Dubrovnik vol met 15.000 andere toeristen… Het is een verschrikkelijk mooi stadje, maar jemig, wat een toeristen-kermis! Cruiseschepen met aan boord de bevolking van een kleine stad leggen aan en spugen hun passagiers uit over de karakteristieke straatjes van het centrum. Zorg dus dat je vroeg in de stad bent, als je nog iets van rust wil hebben…
Niet dat wij dat deden, wij gingen natuurlijk eerst uitslapen. Zo rond 11.00 uur stonden we dan ook met 5.000 anderen op de muren van de stad. Druk, maar ook erg mooi! Na de muren volledig rond te zijn gelopen, gingen we verder met onze verkenning van de straatjes. En de restaurantjes. En de ijscoboer (ze hebben er maar een stuk of tien). En de koffietent. Verhongeren hoef je er in ieder geval niet, zo hebben wij wel weer bewezen ;)

Zaterdag 25 september
Wij draaiden ons nog eens om, toen we om half zes ’s ochtends onze Engelse reisgenoten over de gang hoorden scharrelen. De vakantie zat er helaas alweer op en zij hadden een idioot vroege terugvlucht. Wij hadden het gelukkig iets beter getroffen: ’s middags vlogen wij weer terug naar Düsseldorf.
Tot onze verbazing bleek het te stortregenen toen wij eenmaal uit bed waren. Wat een geluk dat het niet een dag eerder al zulk takkeweer was geweest! Dat had het wandelen over de stadsmuren een stuk minder leuk gemaakt. Nu was het tenminste toch niet erg, omdat we weer naar huis gingen.
Samen met twee Canadese reisgenoten werden we door een illegale taxi naar het vliegveld gebracht. De chauffeur was echter een heel vriendelijke man, die zijn busje vlak voor de ingang van het hotel parkeerde, zodat we niet al te zeiknat regenden met onze koffers, en die expres wat vroeger kwam, omdat het druk kon zijn op de weg (y) Geen enkel probleem met de terugreis dus. We pasten zelfs in het miniatuurvliegtuigje, de Bombardier CRJ900, dat ons veilig en snel terugvloog!