Het einde

Wij zijn weer terug van een heel fijne vakantie met een (helaas) akelig einde. En nee, we zijn niet op de valreep nog op een tegenligger geknald omdat we vergaten links te rijden, noch is de boot gezonken of zijn we ten onder gegaan in Londens bruisende nachtleven. Het is allemaal veel erger! We zaten namelijk nog maar net op de boot in de haven van Dover, toen we gebeld werden door het kattenpension. Dat onze Silk dood was :O Je snapt wel dat dat geen fijne manier van thuis komen was :(

Nog even terug naar Londen dan maar. We gingen zaterdagavond dan eindelijk eten bij Inamo - de hippe sushi-, annex fusion-, annex wat-er-verder-dan-ook-uit-Azië-komt-toko. We hadden anderhalf uur de tijd gekregen om via de touchscreentafels ons eten uit te kiezen, te bestellen, spelletjes te spelen en via een webcam in de keuken te spieken. En oja, om het eten op te eten natuurlijk. Wat natuurlijk niet ging lukken... Het was een erg leuk restaurant met vooral een heel bijzonder concept, maar we hadden nog steeds honger toen we weggingen! Pff... Gelukkig zat een eindje verderop de Scoop waar ze mega grote ijsjes verkochten. Jummm. *Begint weer spontaan te kwijlen*

We maakten het niet al te laat, ondanks dat het ons laatste avondje in Londen was, want de volgende dag wilden we er weer een beetje op tijd uit om ons uit te leven op Spitalfields en Bricklane Market. Dat kon mooi nog even net voordat we weer naar de boot moesten rijden :) Lekker geshopt dus nog (jurkjes,jurkjes,jurkjes), maar natuurlijk liep onze zorgvuldige tijdsplanning weer in de war, waardoor we veel te laat terug op de camping waren. Toen hadden we ineens nog maar anderhalf uur de tijd om in Dover te komen! O, o...

Gelukkig was het rustig op de weg en reed het allemaal lekker door (dat hadden we nog niet eerder meegemaakt!). We waren dus alsnog netjes op tijd voor de boot (hoewel we er nog wel even uitgepikt werden door de beveiliging voor een steekproefcontrole, hihi - maar dat stelde niet zo veel voor). Eenmaal aan boord hadden we ons net geïnstalleerd voor een groot raam met uitzicht op het Kanaal, toen we dus dat akelige telefoontje kregen. Nou, dan voel je je wel even goed klote. Het was dan ook geen leuke terugreis meer, maar eentje vol verdriet, verwarring en stress. Bah bah bah. We hopen dit echt nooit meer mee te maken!

Ons weekje weg was dus heus reuze leuk, maar helaas zette dit einde er wel een flinke domper op... :(